Hij maakt toekomstmuziek waarbij grenzen uit het oor verdwijnen

Trouw over Rembrandt Frerichs

Pianist en componist Rembrandt Frerichs kwam al in de schijnwerpers te staan door compositieopdrachten die hij kreeg van bevriende klassieke musici, waaronder Liza Ferschtman en Amsterdam sinfonietta. Die sneeuwbal is verder gaan rollen nu de musici van het Koninklijk Concertgebouworkest Rembrandt hebben gevraagd een gloednieuw jazz pianoconcert voor zichzélf te componeren. 

Rituele dans tussen ensemble en piano

Met de 100 jaar rijke geschiedenis die de Jazz inmiddels heeft, slaat Rembrandt een nieuwe weg in, door met klassieke musici sámen op het podium het beste uit twee werelden te verenigen. Net als Gershwin, Ravel en Debussy in hun tijd, speelt Rembrandt de pianopartij zelf. In dit concert ontwikkelt de muzikale battle tussen ensemble en piano zich tot een enerverende rituele dans van twee partijen.

Blackpage / whitepage

Een samenspel tussen twee partijen past op zich logisch in Rembrandts filosofie voor de pianoconcerten: hij wil het publiek meenemen in een black page/white page-aanpak. Dat wil zeggen dat de luisteraar bewust is dat de klassieke musici op het podium een daadwerkelijke partij hebben met veel zwarte nootjes op het papier. En Rembrandt daarentegen het liefst een complete blanco page heeft: In ieder concert gaat hij opnieuw het gesprek met het publiek aan en geeft muzikaal commentaar of een tegengeluid. Uiteraard heeft Rembrandt alle partijen zelf gecomponeerd. Net als het wellicht bij Beethoven ging, staat de piano wel centraal als sparring partner met de strijkers, maar is er niet een uitgewerkte piano partij aanwezig. Dat maakt het na zoveel concerten ook herhaaldelijk leuk om samen te spelen denkt Rembrandt. Ieder concert is steeds anders. Musici uit de voorhoede van zowel de klassieke muziek als de Jazz brengen een hedendaagse ode aan het pianoconcert.

Vernieuwing en verrijking

Kern van de zaak in Rembrandt’s vele projecten is dat hij vragen stelt zoals: ‘Hoe zou de klank van dit, mengen met dat?’ Hij het zich voor, daarna hoort en hij ziet het, en weet hij hoé het te realiseren.

Dát vind componist Rembrandt Frerichs een prikkelend gegeven. Op eenzelfde manier gaat Rembrandt als muzikale illusionist te werk door de samenspelende musici centraal te stellen. Je zou het bijna vergeten, maar stel dat je in een tele-tijd machine zou kunnen reizen naar een concert van Beethoven of Mozart, dan zou opvallen dat Wolfgang en Ludwig vooral éigen werk speelden. Net als Mozart en Beethoven in hun tijd is een concert van de Staalmeesters een klankbeleving van een op maat gesneden repertoire dat je van geen andere groep zult horen, net zoals toen eigenlijk.

Creatief proces

De lijntjes verbinden tussen ogenschijnlijk tegengestelde elementen: terugkijkend op steeds zo’n creatief proces ziet Rembrandt zijn uitkomsten als een op-de-spits-drijven van de cliché’s van oude hokjes. Een langlopende zoektocht naar de verbindende waarde binnen de werelden van klassiek, wereldmuziek  en improvisatie. “Het hielp enorm om verscheidene muzikale bouwstenen met veel uiteenlopende mensen te verbinden, maar ik denk niet dat het de traditionele festivals collega’s noodzakelijkerwijs inspireerde”.

Waar het Rembrandt om gaat is:  -je ziet iets in iemand, een potentieel.
“Ik praat met de musici en ik zie een flikkering in de ogen van iemand als we allerlei open concepten spreken. Ik zie meteen dat deze persoon een toegewijd musicus is.”  Zo werden al vele musici enthousiast over de samenwerking. Enthousiasme en toewijding aan de muziek, dat is in Rembrandt’s visie alles wat er moet gebeuren in zo’n proces.

Rembrandts concerten vormen een muzikale ontdekkingsreis.

Rembrandt Frerichs en leden Koninklijk Concertgebouworkest
Zaterdag 11 juni
21.00 uur
Buitensociëteit Hanzehof

Kaarten kopen